φώτα, κάμερα, πάμε

Γνωρίσαμε τον Παναγιώτη στο πλευρό του Γιάννη Κατσάνου, όταν για τις αβάγκες τις παράστασης για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Γ. Ρίτσου εκτελούσε χρέη σκηνοθέτη. Το εντυπωσιακότερο το μάθαμε λίγο αργότερα. Το παιδί αυτό είχε γυρίσει (με τη βοήθεια του υπέροχου εκπαιδευτικού) ήδη μια ταινία, την κατάρα του Αριστοτέλη, ενώ ετοιμάζει κιόλας την επόμενη. Νομίζω οτι μιλάμε για κάποιον που θα συζητηθεί πολύ στο μέλλον.

Είμαι 16 χρονών και μαθητής της Β’ Λυκείου. Τον ελεύθερό μου χρόνο εκτός από ιστιοπλοΐα και μουσική, ασχολούμαι με το να γυρίζω μικρά φιλμάκια τα οποία είτε τα στέλνω σε σχολικούς διαγωνισμούς είτε τα χρησιμοποιούμε για τους σκοπούς των μαθημάτων στο σχολείο. Από το δημοτικό άρχισα να ασχολούμαι με τον ηλεκτρονικό υπολογιστή, τον οποίο μου έμαθε ο πρώτος μου δάσκαλος των γερμανικών να χειρίζομαι σωστά και αυτό που κάνω να έχει κάποιο όφελος. Στην πρώτη Γυμνασίου, δεν ξέρω για ποιον λόγο, ξεκίνησα να φτιάχνω παρουσιάσεις σχετικές με το μάθημα της Ιστορίας. Σιγά-σιγά γινόντουσαν όλο και πιο πολλές ώσπου η ξαδέρφη μου μού έδωσε την ιδέα να οργανώσω τις πληροφορίες που συνέλεγα σε μικρά βιντεάκια ώστε να τα παρακολουθούν οι συμμαθητές μου πιο ευχάριστα. Αυτό ήταν πιο δύσκολο φυσικά αλλά το έβλεπα σαν πρόκληση αλλά και ως κάτι ευχάριστο αφού πολλές φορές δούλευα μαζί με φίλους όπως ο Αλέξανδρος με τον οποίο δουλεύουμε ακόμα παρέα. Όλον αυτόν τον καιρό λοιπόν «δούλευα» όπως θεωρούσα ότι ήταν σωστό. Στο Λύκειο, στην πρώτη Λυκείου, είχα την ευκαιρία και την τύχη να μου κάνει για μια χρονιά μάθημα Λογοτεχνίας ο κ. Κατσάνος, από τον οποίο είδα και έμαθα ως ένα βαθμό πώς να οργανώνω τις σκέψεις μου, πώς στήνεται μια θεατρική παράσταση ακόμα και πώς γυρίζεται μια ταινία από το σημείο μηδέν. Κατάλαβα ότι για να γίνει κάτι σωστό χρειάζεται συλλογική δουλειά και οργάνωση και όχι τσαπατσουλιές. Την χρονιά που πέρασε μαζί με μια ομάδα συμμαθητών μου γυρίσαμε την ταινία μικρού μήκους «Η κατάρα του Αριστοτέλη», μια εμπειρία η οποία θα μείνει σε όλους όσους συμμετείχαν πραγματικά αξέχαστη. Μάθαμε όλοι πόσο επίπονο, χρονοβόρο αλλά παράλληλα πόσο ευχάριστο και δημιουργικό είναι το γύρισμα μιας ταινίας. Φέτος θα προσπαθήσουμε με τα ίδια παιδιά να γυρίσουμε άλλη μια ταινία όχι για κάποιο διαγωνισμό αλλά για «εμάς». Επίσης γυρίζουμε ένα φιλμάκι αυτές τις μέρες που αφορά τα ελληνικά σχολεία και την χριστιανική θρησκεία.
Όλοι οι άνθρωποι που γνώρισα μου έχουν προσφέρει με τον τρόπο τους κάτι, γι’ αυτό οφείλω ένα ευχαριστώ σε όλους αλλά κυρίως στην οικογένειά μου. Δεν ξέρω ακόμα ποιο επάγγελμα θα ακολουθήσω, αλλά δεν θα ήθελα να σταματήσω αυτές τις ασχολίες μου.