Με την επίσκεψή μου στο γήπεδο της Χαλκίδας και τη γνωριμία με τρεις αθλήτριες του στίβου και τον προπονητή τους κατάφερα να διώξω αυτό το αίσθημα απογοήτευσης που υποθέτω ότι άφησαν σε όλους μας οι τελευταίοι Ολυμπιακοί Αγώνες-ή μήπως και οι προτελευταίοι; Το γιατί θα το καταλάβετε με τα δικά τους λόγια…

Μέσα από την άθληση χαιρόμαστε την αρμονική συμβίωση σώματος και ψυχής. Απολαμβάνουμε το αισθητικό αποτέλεσμα ενός αρμονικού σώματος που υπακούει με ακρίβεια στις επιταγές του νου. Η επίτευξη του αποτελέσματος, η νίκη επί του αντιπάλου είναι βέβαια σημαντικό γεγονός στη ζωή του αθλητή, αλλά προέχει η συνύπαρξη παιδείας και αθλητισμού. Αυτό ήταν το ζητούμενο της αρχαίας εποχής. Αλλά έτσι δε θα έπρεπε να είναι και σήμερα που η τυφλή αναζήτηση του κέρδους έχει φέρει στο προσκήνιο τη χρήση αναβολικών –προφανώς ως αποτέλεσμα της εμπλοκής μεγάλων εταιριών -και έχει αλλάξει το πνεύμα των αγώνων;

Η Πέλυ Πετροπούλου είναι 15 χρονών και αγωνίζεται στα 400 και στα 800 μέτρα. Πήρε την 3η θέση στα 600 μέτρα στους Πανελλήνιους αγώνες.
«Κάποια παιδιά στη γειτονιά μου πήγαιναν στίβο και μου μιλούσαν με ενθουσιασμό για τις προπονήσεις τους. Έτσι ξεκίνησα κι εγώ όταν πήγαινα στην πέμπτη δημοτικού. Τότε συνάντησα τον προπονητή μου, τον Κώστα Μαρκόπουλο, και αφού δοκιμάσαμε διάφορα αγωνίσματα, καταλήξαμε σ’ αυτά που μου ταίριαζαν. Η καθημερινή μου προπόνηση διαρκεί δύο με δυόμισι ώρες, εκτός από τις Κυριακές που έχουμε ελεύθερες, όταν βέβαια δεν έχουμε αγώνες. Ο αθλητισμός σε κάνει πιο δυνατό γιατί βάζοντας στόχους, κάνεις ό,τι περνάει από το χέρι σου για να τους πραγματοποιήσεις. Μαθαίνεις να χάνεις και να κερδίζεις και να δουλεύεις σκληρά. Θα ήθελα να τα πάω καλά στους Πανελλήνιους αγώνες για να πάρω και τα μόρια που σε βοηθούν στην εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο. Μου αρέσει ο αθλητισμός, τα ταξίδια που κάνουμε όταν πάμε σε αγώνες, η παρέα με τους συναθλητές μου. Δε με νοιάζει αν στο μέλλον θα με κερδίσει κάποιος που θα έχει πάρει αναβολικά γιατί δε θα το έχει καταφέρει με την αξία του. Αυτό που θα έπρεπε να ενδιαφέρει όλους εμάς τους αθλητές είναι η υγεία μας και να αγωνιζόμαστε τίμια».

Η Δήμητρα Φρατζή είναι 25 χρονών και το αγώνισμά της είναι τα 400 μέτρα με εμπόδια. Έχει πάρει 7η θέση στους Πανελλήνιους αγώνες, 1η θέση στην Πανεπιστημιάδα και 1η νίκη στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα ανδρών-γυναικών στον κλειστό στίβο στα 4 επί 400.
«Ξεκίνησα σε σχετικά μεγάλη ηλικία, 16 χρονών, χωρίς να έχω πριν καμία σχέση με τον αθλητισμό. Από πιτσιρίκι μου άρεσε πολύ να τρέχω αλλά οι γιατροί μου είχαν απαγορεύσει αυστηρά οποιαδήποτε φυσική δραστηριότητα επειδή υπέφερα από σοβαρό αλλεργικό και βρογχικό άσθμα. Ο γυμναστής που είχαμε στο σχολείο μας παρότρυνε, εμένα και την αδελφή μου, να λάβουμε μέρος στους αγώνες ανωμάλου δρόμου κι έτσι ξεκίνησα με μεγάλες δυσκολίες στην αρχή. Μ’ έπιασε όμως πείσμα και παρόλο που οι γονείς μου φοβούνταν γιατί πολλές φορές μετά την προπόνηση πάθαινα κρίσεις και χρειαζόταν να πάω στο νοσοκομείο, δεν το έβαλα κάτω. Έτσι με την επιμονή και τη σκληρή προσπάθεια που καταβάλαμε με τον προπονητή μου, τον Κώστα Μαρκόπουλο, πετύχαμε μέσα σε δύο χρόνια να πετάξω τα περισσότερα φάρμακα και να είμαι σε πολύ καλή φυσική κατάσταση. Νιώθω πολύ μεγάλη χαρά που τα κατάφερα και απέδειξα σε όλους, και στον εαυτό μου, ότι όταν έχεις τρέλα για κάτι και επιμένεις ξεπερνάς τα όριά σου. Έχω ήδη πραγματοποιήσει αρκετά από τα όνειρά μου. Έχω τελειώσει τη Γυμναστική Ακαδημία και τη Νοσηλευτική κι έτσι μπορώ να προπονώ πιτσιρίκια που μου αρέσει πολύ. Στο μέλλον θέλω να μειώσω κι άλλο το ατομικό μου ρεκόρ και θα χαιρόμουν πολύ να διακριθώ εκτός Ελλάδας- άλλωστε το όνειρο κάθε αθλητή δεν είναι να συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες; Στ’ αλήθεια δε μπορώ να καταλάβω πως κάποιος κάνει χρήση αναβολικών όταν γνωρίζει ότι θα χάσει τη φυσική του ομορφιά, την υγεία και την αυτονομία του. Δε θα έπαιρνα για κανένα λόγο, πόσο μάλλον που μετά από τόσα χρόνια μπόρεσα και απελευθερώθηκα από τα φάρμακα που μου κατέστρεφαν τη ζωή. Άλλωστε θέλω να κάνω παιδιά και τα παιδιά μου να είναι υγιή. Όταν πήρα την 7η θέση στους Πανελλήνιους αγώνες πετούσα στα σύννεφα γιατί αυτή τη θέση την πήρα με την αξία μου κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. Μερικές φορές που γυρνάω σπίτι μου μετά από προπόνηση ή αγώνες μ’ αυτή τη γλυκιά κούραση σκέφτομαι ότι αυτό που με κρατάει στον αθλητισμό είναι το γέλιο, η χαρά, η φιλίες που κάνουμε, το ένα βήμα παραπάνω, όλα τα έντονα συναισθήματα που νιώθω».

Η Ηλιάνα Ψωμά είναι 16 και είναι αθλήτρια του έπταθλου. Έχει 5η πανελλήνια διάκριση στα 4 επι 400.
«Άρχισα στην τρίτη δημοτικού επηρεασμένη από την αδελφή μου που είχε ξεκινήσει πριν από μένα. Πάντα μου άρεσε ο αθλητισμός κι όταν ένας προπονητής μου είπε ότι είμαι καλή στο στίβο ξεκίνησα. Ευτυχώς! Γιατί ο αθλητισμός σε μαθαίνει να ξεπερνάς τον εαυτό σου και μετά από κάθε αποτυχία να βρίσκεις τη δύναμη να ξανασηκωθείς. Να συγκεντρώνεσαι ό,τι κι αν συμβαίνει γύρω σου και να πειθαρχείς μέχρι να πετύχεις το στόχο σου. Έχω πολλά όνειρα. Θέλω σε κάθε αγώνα να βελτιώνω τις επιδόσεις μου, να γίνω κάποτε «μεγάλη» αθλήτρια με πολλά παγκόσμια ρεκόρ και, όπως κάθε αθλητής, να συμμετάσχω στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αυτή η ιστορία με τα αναβολικά με στενοχωρεί λιγάκι γιατί βλέπω ότι οι περισσότεροι αθλητές παίρνουν, αλλά δε μπορώ να σταματήσω να ονειρεύομαι».