Η πόλις θα σε ακολουθεί…

Ο Κυριάκος Χαρίτος γεννήθηκε στη Χαλκιδα το 1977. Σπούδασε στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην Αγγλία, όπου εργάστηκε και ως ηθοποιός στη θεατρική ομάδα Shifting Sands. Έχει δημοσιεύσει κείμενα στα περιοδικά Οδός Πανός και Εντευκτήριο. Φέτος κυκλοφόρησε το πρώτο παιδικό χριστουγεννιάτικο βιβλίο Φον Κουραμπιές εναντίον κόμη Μελομακαρόνη από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, σε εικονογράφηση της Ντανιέλας Σταματιάδη.

Υπάρχει μια πόλη που αφήνεις. Και μια που κουβαλάς. Και η δευτέρη είναι η μεγάλη. Και δε γνωρίζει από αλώσεις. Δεν έχει τείχη. Χτισμένα από ανώνυμους εργάτες. Δεν τα χρειάζεται. Δεν έχει σημαία. Ούτε πολεμίστρες ψηλές. Ούτε θρόνους. Πολεοδόμος της μονάχα η αγάπη. Και δεν είμαι εγώ. Είναι εκείνοι. Ανάμεσα στους οποίους έζησα και ζω. Και έγινα αυτό που είμαι. Είναι η μάνα μου. Που γύρω της αν δεις. Ένα φως ανεξήγητο. Που μόνο στην τέχνη του Θεοτοκόπουλου είχε την ευκαρία να συναντήσει η ανθρωπότητα. Είναι η θεια μου η Σοφία. Που τα χέρια της. Μόνο ζωή ξέρουν να χορηγούνε. Σε στόματα μικρών και μεγάλων. Είναι η αδερφή μου. Που κάθε λεύκα ξέρει το όνομα της. Γιατί είναι συγγενείς εξ αίματος. Ο αδερφός μου. Που αγαπιόμαστε περισσότερο απ’ όσο φανερώνουν οι πλάκες και τ’αστεία. Είναι η Λία. Που με απόλυτη ηρεμία. Περιγράφει το τέλος του κόσμου. Και μετά γελάμε σαν τρελοί για το τίποτα. Η Νατάσα. Ο Γεράσιμος. Που πίνουμε καφέδες Σάββατα Κυριακές. Είναι τα μικρά έντομα τ’ ανίψια μου. Που ζουζούνιζουν γύρω απ’ το κεφάλι σου. Σαν μέλισσες χρυσές. Γιορτάζοντας το καλοκαίρι της ζωής τους. Γιατί σ’ αυτά ανήκει το μέλι του κόσμου. Είναι η Βάσω. Γυναίκα μυθική. Που τις νύχτες επιστρέφει στα βιβλία. Και μάταια την αναζητούν οι αρχαιολόγοι της λογοτεχνίας. Είναι ο Γιάννης. Ο πικρός μου δάσκαλος. Μεγάλος στη σκέψη και στην καρδιά. Που πότε πότε αποφασίζει να μακρύνει τα μαλλιά του. Είναι η γιαγιά μου στα χώματα. Μες στη χούφτα της –είμαι σίγουρος- ακόμα φλούδες μανταρίνι. Από κηπάκι Παραδείσου ανεπιτήρητο. Ο μπαμπάς μου. Ο μεγάλος απών. Από χαρές και λύπες. Που τον βλέπω κάθε πρωί. Σε θολό απ’ τον ύπνο καθρέφτη. Είναι η Θεοδώρα μου. Πλάσμα που άφησε τις επιστήμες μουγκές. Και την ζωγράφισε όλοκληρη η Φλωρεντία. Είναι η Παυλίνα. Πρόσωπο φαγιούμ. Και καρδιά σπανιόλας τραγουδίστριας του μεσοπολέμου. Είναι η Βίκυ. Με τη βραχνή φωνή. Και ένα φόρεμα από σπάνιες λέξεις. Και άλλοι φίλοι. Με τα παιδιά τους. Άλλα στο χρώμα της θάλασσας. Άλλα στο χρώμα της γης. Είναι όλοι εκείνοι. Που έζησα και ζω. Ανάμεσά τους.