Το μπλε είναι το ασφαλές σημείο μου

Η Ελένη Σταματούκου είναι δημοσιογράφος. Έχει σπουδάσει Βαλκανικές Σπουδές στην Ελλάδα και Κοινωνική Ανθρωπολογία στη Μ. Βρετανία. Έχει συνεργαστεί με κάποια από τα μεγαλύτερα ελληνικά ΜΜΕ όπως Athens Voice, Vice, The Press Project, GK Καθημερινής, Απογευματινή, Κέρδος, κτλ. ενώ έχει ζήσει και εργαστεί στην Κωνσταντινούπολη. Έχει ειδικευτεί στο ερευνητικό, επιχειρηματικό και κοινωνικό ρεπορτάζ. Λογοτεχνικά της κείμενα έχουν δημοσιευθεί στο ποιητικό περιοδικό Τεφλόν, και στο site της Athens Voice. Το «Μπλε», εκδόσεις Athens Voice, είναι η πρώτη της συγγραφική προσπάθεια.

Με λένε Ελένη και είμαι από τη Χαλκίδα. Όταν ήμουν παιδί έπαιζα στην πλατεία του Αγίου Νικολάου. Τότε, οι δυο παιδικές χαρές χωρίζονταν από την υπόλοιπη πλατεία από κάτι φουντωτούς θάμνους που είχαν αγκάθια. Έχω πέσει πολλές φορές από το «γύρω γύρω όλοι». Θυμάμαι, ανεβαίναμε πάνω του και ένα παιδί μας έσπρωχνε με όλη του τη δύναμη, και ύστερα εμφανίζονταν χρωματιστοί κομήτες και γαλαξίες, μέχρι που δεν άντεχαν άλλο τα μάτια μας και χανόμασταν μέσα στη δίνη των στροφών. 360 μοίρες γύρω από τον μικρό εαυτό μας, και στο τέλος χτυπήματα στο κεφάλι που σου άφηναν μια ελαφριά διάσειση και ένα τσίμπημα στο αυτί, γιατί σύμφωνα με τη θεωρία της μαμάς θα μπορούσες να πεθάνεις. Οι βόλτες με το «γύρω γύρω όλοι» μου άφησαν μια μικρή φοβία και έτσι μαζί με την παρέα μου βρήκαμε άλλα ενδιαφέροντα, όπως το να ανάβουμε φωτιές, να μαζεύουμε καπάκια, να παίζουμε αμπάριζα και αγαλματάκια ακούνητα μέρα ή νύχτα. Τις Κυριακές τραβολογούσα τη μητέρα μου, να με πάει στην παραλία για να φάω πάστα σεράνο στο Ελαφίνο (παλιά καφετέρια της Χαλκίδας). Τότε τα τραπεζάκια των καφέ έφταναν μέχρι τη θάλασσα. Θυμάμαι, στο Στρογγυλό εκατοντάδες άσπρα τραπεζάκια να χορεύουν πάνω στο πλακόστρωτο, και τα γκαρσόνια να κουβαλούν δίσκους με ποτήρια που ήταν στολισμένα με κινέζικες χάρτινες ομπρελίτσες και μικρές πλαστικές μαϊμούδες. Πρώτη φορά πήγα στο σινεμά στην ηλικία των 8 μαζί με τον πατέρα μου. Είχαμε πάει να δούμε τον Μπάτμαν και τον Ρόμπιν σε ένα σινεμά κοντά στο νοσοκομείο, τώρα εκεί πλέον στεγάζεται ένα γυμναστήριο. Τον πατέρα μου τον έλεγαν Γιώργο, εκείνος μου έμαθε να αγαπώ τα καλοκαιρινά σινεμά, τα βιβλία και το γράψιμο. Έμαθα να κάνω ποδήλατο σε μεγάλη ηλικία, με αποτέλεσμα τα σημάδια από τα χτυπήματα στα γόνατα να μη μου έχουν φύγει. Κάπου στο γυμνάσιο ο ξάδερφος μού με πήγε για πρώτη φορά στο παλιό Πάνθεον. Θυμάμαι μου είχε κάνει εντύπωση η θέα της Χαλκίδας από ψηλά, τα μαλλιά περμανάντ των γυναικών, τα έντονα κόκκινα τους χείλη, αλλά και η μουσική. Νομίζω ότι εκεί άκουσα για πρώτη φορά το Killing Moon των Echo & The Bunnymen. Τότε ακόμα στη Χαλκίδα έπαιζαν ωραία μουσική τα μαγαζιά. Στο γυμνάσιο και το λύκειο υπέφερα. Όλοι εκεί ήθελαν να μεγαλώσουν γρήγορα. Θυμάμαι είχα μια ξινή φιλόλογο που έλεγε στους γονείς μου ότι το παιδί τους έχει πρόβλημα στην έκθεση. Πράγματι στις πανελλήνιες έγραψα 0,95 στην έκθεση και έχασα τη νομική, ευτυχώς γιατί θα γινόμουν απαίσια δικηγόρος. Όταν έφυγα στα 19 μου από τη Χαλκίδα, ένιωσα ότι απελευθερώθηκα. Επέστρεφα μόνο τα καλοκαίρια. Τώρα πια μένω μόνιμα εδώ. Μέχρι πρόσφατα με τη Χαλκίδα είχα μια περίεργη σχέση, αγαπούσα να τη μισώ. Πίστευα ότι ήταν μια πόλη γεμάτη αδιέξοδα, παρότι την περιβάλλει η θάλασσα. Πώς γίνεται να σε πνίγει και η θάλασσα χωρίς καν να παλεύεις με τα κύματα της; Στο ανήσυχο κεφάλι μου ακόμα και το απέραντο μπλε της φάνταζε αποπνικτικό. Τώρα πια το μπλε είναι το ασφαλές σημείο μου. Σε μια συνέντευξη μου είχαν πει ότι το μπλε δεν είναι χρώμα, αλλά η κρυφή σκέψη που έχουμε στην άκρη του μυαλού μας και δε μπορούμε να την πούμε. Οι ήρωες στο βιβλίο μου πάντα ανατρέχουν στο μπλε γιατί το παρόν τους είναι δυσάρεστο. Περνώντας ο καιρός κατάλαβα ότι τελικά στη ζωή όλα είναι θέμα αυτοδιάθεσης.