Ο Βασίλης Σίνος είναι ένας απ’ αυτούς που σε πείσμα των καιρών σκέφτεται, επιθυμεί και ονειρεύεται. Αν ανοίξουμε καλά τα μάτια μας, αν ακούσουμε τα συνθήματά τους με ολόκληρο το σώμα μας κι όχι μόνο με τ’ αυτιά, θα διαπιστώσουμε ότι ο Βασίλης δεν είναι ο μόνος.

Είμαι 17 χρονών και είμαι μαθητής της Γ΄ Λυκείου. Αυτή την εποχή διαβάζω για τις πανελλήνιες εξετάσεις κι έτσι είμαι απόλυτα επικεντρωμένος σ’ αυτό, παρόλο που θα ήθελα να έχω περισσότερο ελεύθερο χρόνο. Μερικές φορές βέβαια γράφω κάποιες σκέψεις ή στίχους, καθώς περιμένω να ’ρθει η στιγμή που θα περάσω στη Φιλοσοφική και μετά θα συνεχίσω. Γιατί το όνειρό μου είναι να γίνω συγγραφέας.

Άρχισα να γράφω στιχάκια πάνω στο θρανίο στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού και στο γυμνάσιο σε χαρτί πια, με πιο συστηματικό τρόπο. Όταν ήμουν στην πρώτη λυκείου, η καθηγήτρια που μας δίδασκε Λογοτεχνία με πλησίασε και μου πρότεινε να πάρω μέρος σ’ ένα διαγωνισμό παραμυθιού στον οποίο συμμετείχαν έφηβοι από 67 χώρες. Τέσσερις μέρες προσπαθούσα να σκεφτώ κάτι αλλά δε μου ερχόταν καμιά ιδέα, ενώ ταυτόχρονα διάβαζα τον «Μικρό Πρίγκιπα». Την πέμπτη μέρα ξύπνησα με μια ιστορία στο μυαλό μου, την οποία έγραψα, τη μετέφρασα στα αγγλικά και την έστειλα στην Ακαδημία Παιδικής Τέχνης, στην Ξάνθη (η Ακαδημία αυτή διοργανώνει επίσης και τη Biennale παιδικής ζωγραφικής με μεγάλη επιτυχία). Όταν έμαθα ότι πήρα το πρώτο βραβείο χάρηκα πάρα πολύ κι αυτό μου έδωσε ώθηση να συνεχίσω. Το γεγονός ότι το παραμύθι μου άρεσε και σε κάποιους άλλους μου έδωσε αυτοπεποίθηση και μεγάλωσε μέσα μου την επιθυμία να γράψω κι άλλα όμορφα πράγματα.

Μου αρέσει η ποίηση, η ιστορία και το ιστορικό μυθιστόρημα. Θαυμάζω πολύ τους ποιητές, σε οδηγούν σε κάποιου είδους κάθαρση, σε αλλάζουν, αγγίζουν κάτι πολύ βαθύ μέσα σου. Αγαπημένος μου ποιητής είναι ο Ρίτσος, αλλά μου αρέσουν και ο Καβάφης, ο Σεφέρης, ο Ελύτης. Επίσης με συγκινεί πολύ και το έργο του Νίκου Καζαντζάκη για την ελληνικότητα και τις φλογερές ιδέες του. Καθοριστική υπήρξε για μένα και η στιγμή που ανακάλυψα τον Τόλκιν, ευτυχώς πριν δω τις ταινίες, και τον Στήβεν Πρέσφιλντ. Άλλη μια ευτυχής συνάντηση ήταν με τον αμερικανό συγγραφέα ιστορικών μυθιστορημάτων Μάρτιν Κέρτις Φορντ. Αυτός διηγείται τις ιστορίες του μέσα από τα μάτια ενός πολύ κοντινού στον κεντρικό ήρωα προσώπου, κάτι που για μένα είναι πολύ έξυπνο και ενδιαφέρον.

Αυτά που γράφω τα διαβάζουν πρώτα απ’ όλους οι φίλοι μου, ειδικά ο κολλητός μου. Για μένα η φιλία είναι αγάπη, βοήθεια και αλληλοκατανόηση. Επίσης αυτό που καθορίζει την αντίληψή μου για τη ζωή είναι ότι κάθε τι έχει σημασία, όσο μικρό κι ασήμαντο να φαίνεται. Όλα παίζουν ένα ρόλο. Χρωστάω πολλά στον πατέρα μου, που τον έχασα πριν έξι χρόνια, αλλά και στη μητέρα μου, που ανέπτυξαν μέσα μου την κριτική σκέψη και με έμαθαν να μην καταπίνω τίποτα αμάσητο. Αυτό πιστεύω ότι με οδήγησε στο διάβασμα και στο γράψιμο.

ΔΥΟ ΜΙΚΡΕΣ ΣΤΑΓΟΝΕΣ
Σ’ ένα βασίλειο, ψηλά στον ουρανό,
ανάμεσα στα σύννεφα, για πάρα πολλά χρόνια,
επικρατούσε αναστάτωση και κακό
και σε κάθε μικρή γωνιά -παντού- υπήρχαν χιόνια.
Σ’ εκείνο το βασίλειο ζούσαν δυο μικρές σταγόνες.
Δεν είχαν, όμως, ποτέ συναντηθεί.
Κάθε μέρα ένιωθαν όλο και πιο μόνες
και απ’ τους πάντες γύρω τους είχαν πληγωθεί.
Μια μέρα, όμως, καθώς στο δρόμο περπατούσαν,
η μια την άλλη βρήκε, παντελώς τυχαία.
Και, αφού για λίγο η μία την άλλη κοιτούσαν,
άρχισαν οι δυο τους να κάνουνε παρέα.
Και περνούσανε μαζί την κάθε τους στιγμή,
ζώντας τη ζωή με γέλιο και φαντασία.
Γιατί, αν και όλοι γύρω τους ήταν κακοί,
εκείνες θα έμεναν ως καλές στην ιστορία.
Έπεσε, όμως, χειμώνας βαρύς,
και ξεκίνησαν οι κακές οι παγωνιές.
Και οι δυο μικρές σταγόνες, όπως κι ο καθείς,
πάγωσαν, οι άμοιρες, κι αυτές.
Και σαν νιφάδες χιονιού,
μέσα στις ριπές του αέρα,
έπεσαν, σαν θύματα του ανελέητου καιρού,
στο έδαφος, από ένα δέντρο λίγα μέτρα πιο πέρα.
Ήταν, όμως, οι δυο τους πλάι-πλάι.
Κι έτσι έμειναν μέχρι που λιώσαν.
Και κανείς απ’ αυτούς που τις προσπερνάει
δεν έχει νιώσει αυτό που εκείνες νιώσαν.
Όπως βλέπεις, δικέ μου, είμαστ’ εμείς οι δυο
σαν μια μεγάλη, λαμπρή σημαδούρα,
που στη θέα του φωτός της, ο Χάρος, το θεριό,
τρέχει να σωθεί, γιατί τα βρίσκει σκούρα…