Ο θάνατος του Στιβ Τζομπς, στις 5 Οκτωβρίου του 2011, σκόρπισε σε αμέτρητους χρήστες των προϊόντων του παγκοσμίως μια θλίψη, μια ασύγκριτη θα λέγαμε μελαγχολία. Είναι σαν να σηματοδοτήθηκε το τέλος μιας παραμυθένιας εποχής. Σαν τα παιδάκια που κάποτε λάτρευαν τον θείο Γουόλτ, επειδή τους έδωσε τον Μίκυ Μάους, ο “μπαμπάς” του Macintosh είχε καθορίσει τις ζωές τόσων ανθρώπων στον πλανήτη, σε τόσα βασικά επίπεδα, που περιλάμβαναν όχι μόνο ψυχαγωγία και διασκέδαση, αλλά κυρίως επαγγελματική επιλογή και κατεύθυνση καριέρας. Χάρη σε εκείνον, η πολύπλοκη τεχνολογία έγινε απλό εργαλείο υψηλών προδιαγραφών κι αισθητικής, προσβάσιμο σε όλους. Με τις επικοινωνίες και τη διάθεση πληροφοριών στα ακροδάχτυλά μας, ξεκλείδωσε η ικανότητα του καθένα μας να μεγαλουργήσει με τη σειρά του. Χωρίς τον Στιβ Τζομπς, είναι πιθανό αυτή τη στιγμή, να μην κρατούσατε στα χέρια σας αυτό το περιοδικό.

Και η επιστημονική φαντασία έχασε ένα σημαντικό στοίχημα. Τόσα βιβλία και ταινίες για ρομπότ υπηρέτες και γιγάντια κομπιούτερ που χειρίζονταν τρελοί επιστήμονες και δεν πρόβλεψε τον προσωπικό ηλεκτρονικό υπολογιστή ή τη μαγική πύλη που θα άνοιγε αυτός στο σύμπαν που σήμερα αποκαλούμε Παγκόσμιο Διαδίκτυο. Το 1982, στο καθιερωμένο του εξώφυλλο ως “Ο Άνθρωπος της Χρονιάς”, το περιοδικό ΤΙΜΕ έβγαλε το προσωπικό κομπιούτερ ως “Η Μηχανή της Χρονιάς.”

Φέροντας το όνομα μιας ποικιλίας μήλων, οι πρώτοι υπολογιστές Macintosh κυκλοφόρησαν στην αγορά στις 24 Ιανουαρίου του 1984, αλλάζοντας κυριολεκτικά την πορεία του πολιτισμού παγκοσμίως. Χρησιμοποιούσαν ένα γραφικό περιβάλλον εργασίας με ποντίκι, στοχεύοντας κυρίως στις αγορές οικιακής χρήσης, εκπαίδευσης και των επαγγελματιών του δημιουργικού τομέα. Η παραγωγή των Mac βασίστηκε στο κάθετο οικονομικό μοντέλο, σύμφωνα με το οποίο η κατασκευάστρια Apple αναλάμβανε όλο το υλικό, δημιουργώντας το δικό της λειτουργικό σύστημα που ήταν προεγκατεστημένο σε κάθε νέο Mac. Αυτό ήταν σε αντίθεση με τους IBM συμβατούς υπολογιστές (ή απλά PC), όπου άλλοι κατασκευαστές παρείχαν τα λειτουργικά συστήματα και άλλοι κατασκεύαζαν το υλικό. Οι σύγχρονοι Mac, όπως και τα υπόλοιπα PC, μπορούν να τρέχουν διάφορα λειτουργικά συστήματα όπως Linux, FreeBSD, Windows κτλ.

Η Apple Computers είναι μια εταιρεία αποτελούμενη από πολλά αναμφισβήτητα ιδιοφυή και ταλαντούχα άτομα, που σκυμμένα σχολαστικά στο έργο τους παράγουν τεχνολογικά θαύματα. Υπάρχουν ανάμεσα τους και χαρισματικοί οραματιστές, όχι λιγότερο ιδιοφυείς, που βλέπουν λίγο μακρύτερα, στοχεύουν ψηλότερα, λίγο πιο μεγαλεπήβολα. Όπως ένας Παρθενώνας έχει τον Περικλή του, και ένα τηλέφωνο τον Γκράχαμ Μπελ του, ο υπολογιστής Macintosh έχει τον Στιβ Τζομπς του.

Ο Steven Paul Jobs γεννήθηκε στο Σαν Φρανσίσκο, στις 24 Φεβρουαρίου του 1955. Ενώ πήγαινε γυμνάσιο, παρακολουθούσε σεμινάρια της Hewlett-Packard στο Πάλο Άλτο της Καλιφόρνιας. Σύντομα προσελήφθηκε εκεί και γνωρίστηκε με τον Στιβ Βόζνιακ, έναν καλοκαιρινό υπάλληλο της εταιρείας. Ήταν η εποχή που κοιμόταν στα πατώματα φίλων, που μάζευε αλουμινόκουτα για ψιλά και που έτρωγε δωρεάν γεύματα σε ντόπιο ναό των Χάρε Κρίσνα. Το Φθινόπωρο του 1974, έπιασε δουλειά στην Atari, που τότε παρήγαγε δημοφιλή βιντεοπαιχνίδια, με σκοπό να μαζέψει λεφτά για ένα ταξίδι στην Ινδία.

Ο Τζομπς ταξίδεψε στην Ανατολή ψάχνοντας πνευματική φώτιση. Επέστρεψε στην Αμερική ως βουδιστής, με το κεφάλι του ξυρισμένο και φορώντας παραδοσιακή ινδική αμφίεση. Σε αυτή την περίοδο ο Τζομπς πειραματίστηκε με ψυχεδελικά φάρμακα, αποκαλώντας τις εμπειρίες του με το LSD ως ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που είχε κάνει στη ζωή του.

Το 1976, ο Στιβ Τζομπς, ο Στιβ Βόζνιακ και ο Ρόναλντ Γουέϊν ίδρυσαν την Apple. To 1983 ο Τζομπς προσέλαβε τον Τζον Σκάλι, «κλέβοντας» τον από την Pepsi-Cola, ρωτώντας τον «Θέλεις να πουλάς ζαχαρωμένο νερό για το υπόλοιπο της ζωής σου, ή θέλεις να έρθεις μαζί μου και να αλλάξεις τον κόσμο;» Στις 22 Ιανουαρίου 1984, μια υψηλών προδιαγραφών τηλεοπτική διαφήμιση, σε σκηνοθεσία Ridley Scott, θα ανακοίνωνε στον κόσμο ότι σύντομα, χάρη στην Apple ο κόσμος θα έβλεπε γιατί το 1984 δεν θα κατέληγε σαν το «1984» του George Orwell. Στη διαφήμιση, μια γυναίκα τρέχει μέσα σε μια γκρίζα αίθουσα, όπου ένα πλήθος ανθρώπων παρακολουθεί υποταγμένα μια οθόνη τύπου Μεγάλου Αδελφού, που αντιπροσωπεύει το μονοπώλιο της IBM, και πετά μια βαριοπούλα στην οθόνη, συμβολίζοντας με αυτόν τον τρόπο την πρόκληση της Apple στην απρόσωπη γραμμή εντολών που χαρακτήριζε τους υπολογιστές της εποχής. Στην ετήσια συνάντηση των μετόχων της Apple, έγινε η επίσημη πανηγυρική παρουσίαση του Macintosh σε ένα ακράτητα ενθουσιασμένο κοινό.

Ενώ ο Τζομπς ήταν χαρισματικός διευθυντής με ισχυρή πειθώ, οι υπάλληλοι του τον περιέγραφαν ως παράλογο, εγωκεντρικό και συναισθηματικά ασταθή χαρακτήρα. Κυκλοφορούσαν ιστορίες ότι φοβούνταν να συναντηθούν μαζί του στο ασανσέρ, μήπως και έχαναν τη δουλειά τους μέχρι να ξανανοίξουν οι συρόμενες πόρτες. Μια πτώση στις πωλήσεις της εταιρείας τον έφεραν σε ρήξη με τον Σκάλι, και τον Μάιο του 1985, μετά από μια εκτενή σύγκρουση δυνάμεων, ο Τζον Σκάλι, απέλυε τον άνθρωπο που τον είχε προσλάβει στην Apple.

«Το βάρος της επιτυχίας αντικαταστάθηκε από την ελαφρότητά του να ξεκινάς από την αρχή, λιγότερο σίγουρος για τα πάντα» είπε ο Τζομπς, «δίνοντας μου την ελευθερία να εισέλθω στην πιο δημιουργική φάση της ζωής μου.» Έστησε στη συνέχεια μια νέα εταιρεία, την NeXT Computers. To 1986, με το ποσό των δέκα εκατομμυρίων δολαρίων αγόρασε το Graphics Group, τμήμα της Lucasfilm υπεύθυνο για τα ειδικά γραφικά της εταιρείας. Η νέα εταιρεία μετονομάστηκε σε Pixar, και σε συνεργασία με την Disney παρήγαγε ταινίες κινουμένων σχεδίων όπως Toy Story (1995), A Bug’s Life (1998), Toy Story 2 (1999), Monsters, Inc. (2001), Finding Nemo (2003), The Incredibles (2004), Cars (2006), Ratatouille (2007), WALL-E (2008), Up (2009) και Toy Story 3 (2010).

Το 1996 η Apple ανακοίνωσε ότι θα αγόραζε τη NeXT για 429 εκατομμύρια δολάρια. Η αγορά επέτρεψε στον Τζομπς να επιστρέψει στην εταιρεία που είχε ιδρύσει. Τον Ιανουάριο του 2006 η Disney αγόρασε την Pixar, σε μια μεταφορά μετοχών αξίας 7.4 δισεκατομμυρίων δολαρίων, κάνοντας τον Τζομπς τον μεγαλύτερo μέτοχο της Walt Disney, ως κάτοχος του 7% του συνολικού στοκ της.

Ο Μάγος με τα δώρα όμως δεν επαναπαυόταν στις δάφνες του. Είχε εκπλήξεις για το ανυπόμονο κοινό του. Και ναι, συνέχιζε να επηρεάζει την ιστορία της τεχνολογίας, και κατ’επέκταση τις ζωές μας. Στις 23 Οκτωβρίου του 2001, η Apple και ο Στιβ Τζομπς παρουσίασαν στον κόσμο το iPod. Δημιουργήθηκε ως ένα φορητό μουσικό jukebox, προσφέροντας στο χρήστη του ένα πολύ απλό τρόπο χρήσης, βασισμένο πάνω στο κυκλικό του πεδίο αφής. Υποστήριζε πολλούς τύπους αρχείων ήχου και όπως τα περισσότερα μουσικά jukebox, έτσι και το iPod μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και σαν χώρος αποθήκευσης δεδομένων όταν συνδεόταν με κάποιον υπολογιστή. Το πρώτο iPod κόστιζε 399 δολάρια και είχε σκληρό δίσκο μεγέθους 5 Gb. Η τιμή του σχολιάστηκε αρνητικά, αλλά το iPod άμεσα απέκτησε πολλές πωλήσεις, και γρήγορα άφησε πίσω τον ανταγωνισμό της εποχής του. Τον Μάρτιο του 2002, η Apple παρουσίασε ένα μοντέλο με δίσκο των 10 Gb. Θα ακολουθούσαν iPod τεσσάρων ακόμα γενεών, με την πέμπτη γενιά να ανακοινώνεται τον Οκτώβριο του 2005. Το τελευταίο μοντέλο έχει τη δυνατότητα αναπαραγωγής αρχείων πολυμέσων τύπου MPEG4 και H.264 με αναλύσεις 480 x 480 και 320 x 240. Είναι διαθέσιμο σε δύο μοντέλα, χωρητικότητας 30 Gb και 60 Gb, αντίστοιχα.

Φυσικό επακόλουθο ήταν το iPhone, που έκανε την εμφάνισή του, τον Ιούνιο του 2007. Συγκαταλέγεται στην κατηγορία των smartphones, συσκευών που συνδυάζουν πρόγραμμα αναπαραγωγής πολυμέσων, φωτογραφική μηχανή/βιντεοκάμερα και κινητό τηλέφωνο με ασύρματη πρόσβαση στο Διαδίκτυο. Διαθέτει χωρητική οθόνη πολυαφής και ελάχιστο υλικό διεπαφής (καθόλου φυσικό πληκτρολόγιο). Οι παρεχόμενες υπηρεσίες διαδικτύου, περιλαμβάνουν ηλεκτρονικό ταχυδρομείο και φυλλομετρητή ιστοσελίδων με δυνατότητα σύνδεσης σε ασύρματο δίκτυο Wi-Fi.

O Ελληνοκαναδός σεναριογράφος και σκηνοθέτης Christos Sourligas τράβηξε φέτος τα βλέμματα και τις εντυπώσεις, στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Μοντρεάλ, παρουσιάζοντας την τελευταία του ταινία “Happy Slapping”, η πρώτη ταινία που γυρίστηκε εξολοκλήρου με iPhone 4. Η ταινία είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, καθώς ο όρος “happy slapping” αναφέρεται στην τακτική συμμοριών εφήβων που επιτίθενται σε ανυποψίαστους περαστικούς, τραβώντας την επίθεση στα iPhone τους για να το ανεβάσουν αργότερα στο διαδίκτυο. Ο σκηνοθέτης μοίρασε τα iPhone στους ηθοποιούς του, έτσι ώστε οι οπτικές γωνίες της ψηφιακής κάμερας να συνθέτουν ολόκληρη την ταινία. Μια υποσημείωση στην ιστορία της τέχνης και της τεχνολογίας σήμερα, προϊδεάζει τη φαντασία για το τι έπεται να ακολουθήσει.

Στα μέσα του 2004, ο Τζομπς ανακοίνωσε ότι έπασχε από μια σπάνιας μορφής παγκρεατικού καρκίνου. Η εγχείρηση αφαίρεσης του όγκου, τον Ιούλιο του ίδιου χρόνου, αποδείχτηκε επιτυχής. Η μάχη όμως της υγείας ενάντια στην τρωτή φύση του ανθρώπου, όσο χαρισματικός και να είναι αυτός, δεν τελειώνει. Τα κύτταρα που συνέθεταν τον Στιβ Τζομπς δεν υπολόγισαν την διάνοια που κουβαλούσε στο μοναδικό μυαλό του. Τον Αύγουστο του 2011, παραιτήθηκε από τη θέση διευθύνοντος συμβούλου της Apple, παραμένοντας όμως ως πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου. Ώρες μετά την ανακοίνωση, οι μετοχές της εταιρείας έπεσαν 5%, και της Disney 1.5%. Και τώρα που ο μάγος δεν είναι ανάμεσά μας, η φαντασία μας θα σταθεί κενή, αλλά για λίγο.

Ό,τι και να προστάζει η παγκόσμια αγορά, ας μην ξεχνάμε ότι κανένας άνθρωπος δεν αποτελείται από δολάρια. Ο Τζομπς ήταν παντρεμένος με την Laurene Powell, και είχαν έναν γιο και δύο κόρες. Είχε και άλλη μια κόρη, που γεννήθηκε το 1978, από την σχέση του με την ζωγράφο Chrisann Brennan. Η Lisa Brennan-Jobs είναι συγγραφέας.

Δεν είμαστε όλοι σαν έναν Στιβ Τζομπς, χάρη σε εκείνον όμως, έχουμε από ένα κομμάτι “δυνητικότητας” στα χέρια μας, και άρα, μια μέρα ποιος ξέρει;