Ὃταν ὓστερα ἀπό τό κολύμπι στήν ἐρημική δυτική ἀκτή τῆς Κακῆς Κεφαλῆς, περνάω μέσα ἀπό τό ἀλσύλλιο τοῦ φάρου, θυμώνω μέ τόν ἑαυτό μου, γιατί τόν καιρό πού εἴχα δικές μου τάξεις δέν μοῦ ἔκοψε ὁ νοῦς νά ὁδηγήσω ἐδῶ ἕνα ἀπό τά πληρώματά μου.
Ἐπιστρέφοντας ἀπό τό κολύμπι εἶδα τό ἀγγελτήριο. Ὁ Εὐάγγελος Μικιός εἴχε ἐκδημήσει.
Πολύς και ἀληθινά συγκινημένος κόσμος στήν κηδεία. Ὃλα τα ἐξαιρετικώς παρήγορα λόγια τῆς νεκρώσιμης Ἀκολουθίας ψάλθηκαν ὃπως ἔπρεπε. Ἦταν ἄλλωστε γιά πολύ καιρό ὁ βαθύφωνος τοῦ δεξιοῦ ψαλτηριοῦ.
Όταν ήμουν μικρή ακούγωντας τη φράση “ζευγαράκι της Αγίας Παρασκευής” ο νους μου πήγαινε αυτομάτως στη θεία Βιβή και στο θείο Λουκά. Ήταν η μεγαλύτερη ιστορία αγάπης που υπήρξε μέχρι τότε στην οικογένεια, τόσο μεγάλη και κινηματογραφική που θα μπορούσε να γίνει και ταινία (έτσι έλεγε πάντα η θεία Βιβή).
Σε μια μαγική εποχή οραμάτων, να’ναι καλά τα τρελά μας νερά,
ιθύνοντες ονειρεύτηκαν μια Κρουαζέτ, έφεραν στον Ευβοϊκό ένα «Μαϊάμι»,
μέχρι που οι πιο ρομαντικοί εντόπισαν τ’ Αστέρια του Ευρίπου.
Νοσταλγώ την Αγορά της Χαλκίδας. Κυρίως όμως νοσταλγώ μια Αγορά που δε γνώρισε κανείς μας. Και για να μη σας μπερδέψει η νοσταλγική και ρομαντική μου διάθεση, θα είμαι ξεκάθαρος από την αρχή. Τη θέλω την Αγορά. Δε θέλω να τη γκρεμίσουν. Μίλησαν και κατέθεσαν την άποψη τους οι επιστήμονες, αρχιτέκτονες και πολεοδόμοι, οι πολιτικοί, πρώην και νυν δήμαρχοι, τα είπαν οι φίλοι και οι εχθροί της. Τι έμεινε για να πω εγώ παραπάνω; Πώς θα μπορούσα να μεταπείσω τους «κακούς» αυτής της ιστορίας;
